Actueel

In samenwerking met:

Het mysterie van de 9 dode hikers

We rijden met de trein door de nacht. Samen met cameraman Denis zit ik uit te puffen in de restauratiewagon. We zijn verrot, compleet gesloopt na drie dagen filmen middenin de wildernis, waar de Dyatlov-hikersgroep een bizarre dood stierf. Het waren negen jonge, goed getrainde hikers onder leiding van Igor Dyatlov.

Ze zouden nooit meer terugkeren. Het Dyatlov-incident werd misschien wel het grootste mysterie van Rusland, tot op de dag van vandaag onopgelost.

"'Nee hè', ziet hij me denken, 'een concurrent'. 'Daar gáát mijn originele verhaal"

Als de serveerster ons Russische prakkie komt brengen, krijg ik een hartverzakking. "Bent u een Nederlander? Wat leuk! Vorige week was er in onze trein ook een Nederlandse journalist die naar de Dyatlov-pas ging."

Meteen zie ik enig leedvermaak in de ogen van Denis. 'Nee hè', ziet hij me denken, 'een concurrent'. 'Daar gáát mijn originele verhaal. Die collega heeft vast een astronomisch budget, regisseurs, producers, geluidsmannen, assistentes, een visagiste en een helikopter. Daar kan ik natuurlijk nooit tegenop. Oh God, wat een farce.

Het uitzicht vanuit de trein.

Voor ik kan vragen wie die journalist dan was, haalt de serveerster al de lijst tevoorschijn waar die andere Nederlander op staat.

Zijn naam: Martijn Smiers. Ikzelf dus, maar dan in de trein op de heenreis, een paar dagen terug. We gingen toen over hetzelfde spoor waarover de Dyatlov-groep in 1959 richting de bergen reed.

Graven van de hikers van de Dyatlov-groep.

Justitie in Rusland heeft het onderzoek naar die zaak opnieuw geopend en daarom zaten we een paar dagen terug in de trein, in het spoor van de Dyatlov-groep. We besterven het van de zenuwen. De druk is groot. Onderweg moeten we nogal wat draaien: de trein, de natuur, het lokale jagersvolk, van alles. En op de plaats waar de Dyatlov-groep stierf, hebben we maar een dag voor alle opnames. Voor die dag is onweer voorspeld.

De sneeuwscooters waarmee Martijn en Denis op weg gingen.

Een dag later racen we op sneeuwscooters door het Oeral-gebergte. We hobbelen over sneeuwweggetjes en rijden dwars door ontdooide rivieren. Naar de plaats van het incident, die tegenwoordig de 'Dyatlov-pas' heet, is het zeker zeven uur op de sneeuwscooter.

Af en toe komen we langs skiërs. Die leggen zo’n 10 kilometer per dag af, door de zachte sneeuw, met volle bepakking. Ik krijg steeds meer bewondering voor de Dyatlov-groep. In 1959 waren de ski’s een stuk slechter en was de bepakking een stuk zwaarder.

En dan houdt mijn sneeuwscooter ermee op. Ach, ik zal in een vorig leven wel iets verkeerds hebben gedaan. Dmitri, mijn gids annex coureur, begint de motor te repareren. Ik stap achterop bij Denis en zijn gids – en we rijden naar de rest van een groep: twee Britse journalisten en hun gidsen die een kilometer verderop staan. Daar wachten we een halfuurtje. Dmitri komt niet terug. De drie gidsen besluiten naar Dmitri te gaan om hem te helpen. Ik, Denis en de twee Britten blijven alleen achter in het bos. Langzaam wordt het donker.

Enigszins zenuwachtig beginnen we grappen te maken. 'Zo beginnen horrorfilms', 'Nu komt de Verschrikkelijke sneeuwman'. Allemaal leuk, maar straks komt Dmitri nog in een Yeti-pak de bosjes uit. Dat zou ik niet kunnen verwerken.

Enfin, de boel wordt gerepareerd en uiteindelijk bereiken we in het holst van de nacht een grote hut. Daar, midden in de wildernis, brengen we de nacht door, zonder sanitair. Dat zie je ook aan mijn enigszins verwilderde haar tijdens de opnames op de berg. Gelukkig wordt het allemaal enigszins gecamoufleerd… Door het noodweer.

Dat is een kleine ramp. Vliegen met de drone is onmogelijk. Aan de andere kant staan we snel op de plek waar de tent van de Dyatlov-groep werd teruggevonden: met bijna alle spullen, maar zonder de hikers. Die waren in paniek de berg afgerend. Zonder schoenen, zonder warme kleren, hun dood tegemoet. De meesten stierven aan onderkoeling, maar sommigen aan gruwelijke verwondingen.

Camerman Denis aan het werk.

Als dat verhaal je fascineert, zoals Denis en mij, is het heel bijzonder om op de plaats van de tent te staan. Hier is iets verschrikkelijks gebeurd, iets waar de jonge hikers doodsbang voor werden. Maar wat? Over het incident zijn tientallen theorieën. Geen enkele is sluitend. Maar het Dyatlov-incident is niet alleen een mysterie.

Het is ook een tragedie. Negen jonge Russen, in de bloei van hun leven, overvallen door de dood. Nadat ik over hun opengesneden tent heb verteld, op camera, gaat Denis er even bij zitten. We kijken om ons heen. In de verte komt er beter weer aan. Straks gaan we het toch proberen met de drone.

Maar eerst steekt Denis, op de plaats van de tent, een sigaartje op. We kijken uit over de Dyatlov-pas en we zwijgen.


10 mei 2019 17:11


Onderdeel 'NewsOverview' niet geladen.
System.NullReferenceException: Object reference not set to an instance of an object. at AspNetCoreGeneratedDocument.Views_Shared_Components_NewsOverview_Default.ExecuteAsync() in D:\a\1\s\src\Buienradar\Views\Shared\Components\NewsOverview\Default.cshtml:line 0 at Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor.RazorView.RenderPageCoreAsync(IRazorPage page, ViewContext context) at Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor.RazorView.RenderPageAsync(IRazorPage page, ViewContext context, Boolean invokeViewStarts) at Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor.RazorView.RenderAsync(ViewContext context) at Microsoft.AspNetCore.Mvc.ViewComponents.ViewViewComponentResult.ExecuteAsync(ViewComponentContext context) at Microsoft.AspNetCore.Mvc.ViewComponents.DefaultViewComponentInvoker.InvokeAsync(ViewComponentContext context) at Microsoft.AspNetCore.Mvc.ViewComponents.DefaultViewComponentHelper.InvokeCoreAsync(ViewComponentDescriptor descriptor, Object arguments) at AspNetCoreGeneratedDocument.Views_Shared_Partial_RenderControls.ExecuteAsync() in D:\a\1\s\src\Buienradar\Views\Shared\Partial\RenderControls.cshtml:line 25